Aktualności

„Postanowiłem ogłosić Rok Wiary. Rozpocznie się on dnia 11 października 2012 r., w pięćdziesiątą rocznicę otwarcia Soboru Watykańskiego II, a zakończy się w uroczystość Naszego Pana Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata, 24 listopada 2013 roku”.

Tymi słowami w liście apostolskim Portam fidei Papież Benedykt XVI zapowiedział przeżywanie w Kościele Roku Wiary. W sercu wielu chrześcijan rodzi się jednak pytanie: czym tak naprawdę jest wiara? Na drodze życia spotykamy ludzi, którzy uważają wiarę i religijność za to samo. Rozpoczynając przeżywania tego roku w Kościele, warto zwrócić jednak uwagę na rozróżnienie wiary od religijności.


Kliknij "więcej", aby przeczytać całość artykułu.

W teologii pojęcie wiary rozumie się poprzez trzy płaszczyzny: wiara jako czynność polegająca na mocnym uznaniu za prawdę tego, co Bóg objawił; jako cnota nadprzyrodzona (teologiczna), która skłania rozum do przyjęcia za prawdę tego, co Bóg objawił; oraz jako całokształt prawd wiary, podany przez Kościół do wierzenia.
Najprostszą definicją wiary jest stwierdzenie, że jest ona odpowiedzią na Objawienie się Boga w Jezusie Chrystusie. W Starym Testamencie przykładem człowieka wiary jest Abraham, który uwierzył w obietnice Boże, sprzeczne z naturalnym biegiem rzeczy (Rdz 15). Nie zawahał się również, na wezwanie Boże, złożyć ofiarę ze swego syna (Rdz 22). Wiarę starotestamentową można więc nazwać wypełnianiem Prawa Bożego. W Nowym Testamencie natomiast nauczycielem wiary w Boga Trójjedynego jest Jezus Chrystus. Mówi On o konieczności wiary i sakramentu chrztu do osiągnięcia zbawienia. Ponadto w Nowym Testamencie apostoł Paweł poucza nas, że wiara ważniejsza jest od wypełniania nakazów Prawa (Rz 3, 28). Łączy się ona jednak ściśle ze spełnianiem uczynków. Traktuje o tym św. Jakub w swoim liście mówiąc: Tak też i wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie (Jk 2, 17).

Wiara jest więc cnotą, która jest aktem całej osoby ludzkiej, przejawiającym się w spełnianych uczynkach, a uczynki spełniane z wiary nazywamy religijnością. Podstawowymi przejawami religijności jest indywidualna lub wspólnotowa modlitwa, uczestnictwo w zgromadzeniach liturgicznych, życie według przykazań i głosu własnego sumienia, miłość bliźniego, krzewienie wiary w Boga. Celem natomiast życia religijnego jest przezwyciężanie własnych słabości i doskonalenie się na wzór samego Boga z Jego pomocą.
Na progu Roku Wiary chciejmy więc uświadomić sobie, że wiara to spotkanie dwóch osób: Boga i człowieka. Spotkanie to ma miejsce w jednej przestrzeni ludzkiego serca.
W duchowej refleksji zadajmy więc sobie pytania: Dlaczego w ogóle wierzymy? W kogo wierzymy? W jakiego Boga wierzymy? Jaka jest nasza wiara? Czy nie zatrzymała się na etapie dziecięcego „paciorka”, czy wzrasta proporcjonalnie do naszego wieku i zaangażowania w życie Kościoła?
Niech ten Rok będzie zachętą do refleksji nad rolą wiary i Boga w naszym życiu, oraz okazją do jej pogłębienia poprzez codzienną modlitwę, lekturę Pisma Świętego, udział w Eucharystii, adorację Najświętszego Sakramentu, świadectwo życia. Niech wiara na nowo zakwitnie i rozprzestrzeni się w Kościele Chrystusowym!