Aktualności

"Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo. Ono było na początku u Boga. Wszystko przez Nie się stało, a bez Niego nic się nie stało, co się stało (…). Na świecie było /Słowo/, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi…”


„Na początku było Słowo, a Słowo było u Boga, i Bogiem było Słowo” – to jeden z bardziej znanych fragmentów Janowej Ewangelii. Problem zaczyna się jednak, gdy zastanowimy się nad sensem tych słów. We współczesnym świecie tak łatwo manipulujemy słowami, stopniowo zmieniamy ich sens, jak choćby słowa „wolność”. Dziś właściwie dla mało kogo z wolnością kojarzą się słowa św. Augustyna „kochaj i czyń co chcesz”. Wolność dla wielu osób związana jest z hasłem, mocno lansowanym w mediach, zwłaszcza w tym czasie, „róbta, co chceta”. A gdy słowa stracą swój właściwy sens możemy znaleźć się w sytuacji, jak sprzed 2 tysięcy lat i to o nas będzie mówić Jan Ewangelista: „(…) lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli”. Dlatego raz jeszcze zatrzymajmy się i znajdźmy w dzisiejszym fragmencie prawdziwą istotę świąt Bożego Narodzenia: „a Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas”. Jeśli to będzie dla nas najważniejsze, wtedy możemy być pewni, że do nas skierowane będą słowa „z Jego pełności wszyscyśmy otrzymali – łaskę po łasce”, to znaczy staliśmy się w pełni Żywym Kościołem i mamy udział w Jego Zmartwychwstaniu, na które się narodził.

"Z narodzeniem Jezusa Chrystusa było tak. Po zaślubinach Matki Jego, Maryi, z Józefem, wpierw nim zamieszkali razem, znalazła się brzemienną za sprawą Ducha Świętego. Mąż Jej, Józef, który był człowiekiem sprawiedliwym i nie chciał narazić Jej na zniesławienie, zamierzał oddalić Ją potajemnie. Gdy powziął tę myśl, oto anioł Pański ukazał mu się we śnie i rzekł: Józefie, synu Dawida, nie bój się wziąć do siebie Maryi, twej Małżonki; albowiem z Ducha Świętego jest to, co się w Niej poczęło. Porodzi Syna, któremu nadasz imię Jezus, On bowiem zbawi swój lud od jego grzechów . A stało się to wszystko, aby się wypełniło słowo Pańskie powiedziane przez Proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy: Bóg z nami. Zbudziwszy się ze snu, Józef uczynił tak, jak mu polecił anioł Pański: wziął swoją Małżonkę do siebie".

Dziś trzecia Niedziela Adwentu. Trwamy w radosnym czasie oczekiwania na Boże Narodzenie. Wielkie przygotowania, porządki, zakupy... i czekanie... na kilka dni wolnego, rodzinne spotkanie, prezenty i... czy na Kogoś jeszcze?

Czy jesteśmy gotowi stanąć przed obliczem Chrystusa? Stawiając to ważne pytanie, liturgia pierwszej niedzieli Adwentu wzywa nas do czuwania, do odrzucania uczynków ciemności, do zaparcia się siebie. Jednocześnie jednak daje nadzieję, że przyjście Pana przyniesie nam nie potępienie i karę, lecz radość, pokój i spełnienie wszystkich naszych tęsknot. Obyśmy uczestnicząc w tej Eucharystii zapragnęli iść z radością na spotkanie
Pana drogą nawrócenia, ufni, że na jej końcu czeka nas szczęście, którego zapowiedzią jest Boże Narodzenie.

Odwaga, wytrwałość i pokój… to trzy dary, które wypływają z przesłania dzisiejszej Ewangelii. Po cóż o nich dziś mówić? Wielkimi krokami zbliża się koniec roku liturgicznego, dlatego też Liturgia Słowa Dnia Pańskiego przygotowuje nas dziś do tajemnicy posłania. Jezus chce byśmy byli gotowi iść i głosić Jego Ewangelię. Ale „nie owija nas w bawełnę” i jasno przedstawia jakie formy prześladowania mogą nas spotkać. Chce być wobec nas szczery. Chce nam powiedzieć, co będziemy musieli wycierpieć, ale również co nas czeka, gdy pozostaniemy Jemu wierni.

Dzisiejsza Ewangelia opowiada nam o małym Zacheuszu. Jego niski wzrost nie tylko utrudniał mu zobaczenie przechodzącego Jezusa, ale pewnie niejednokrotnie był powodem kpin rodziny czy znajomych. Jego wspinaczka na przydrożne drzewo była wystawieniem się przez Zacheusza na pośmiewisko. Dorosły mężczyzna, bogacz, zwierzchnik celników chodzi po sykomorze, żeby zobaczyć wędrownego nauczyciela. Jednak zamiast wywołania złośliwych komentarzy Zacheusz zapisał się na kartach Ewangelii i dziś, 2000 lat po tym wydarzeniu, wszyscy w Kościele słuchają o nim z podziwem.
Słuchając historii Zacheusza warto zastanowić się nad tym, jaki podejmujemy wysiłek, aby móc ujrzeć Jezusa. Czy potrafimy trwać przy swojej wierze mimo panujących trendów we współczesnym społeczeństwie? Czy, jak Zacheusz, uważamy, ze warto podjąć ryzyko wystawienia się na pośmiewisko, by opowiedzieć się za Chrystusem? Czy szczerze i otwarcie mogę powiedzieć „Nie wstydzę się Jezusa”? Pamiętajmy o słowach naszego Zbawiciela: Do każdego więc, który się przyzna do Mnie przed ludźmi, przyznam się i Ja przed moim Ojcem, który jest w niebie (Mt 10, 32).