Aktualności

„Przyjacielu, po coś przyszedł?”

Opis Męki Pańskiej podaje nam przykłady wielu zachowań ludzi, którzy znajdowali się w otoczeniu Jezusa. Widzimy Judasza, Piotra, pozostałych apostołów, arcykapłanów i starszych ludu, Piłata, Szymona Cyrenejczyka i innych. Dzięki temu w tych wydarzeniach dostrzec możemy cały wachlarz ludzkich zachowań. Często w naszym sercu budzą się różne uczucia, gdy słuchamy proklamowania dzisiejszej Ewangelii. Myślimy sobie: „Jak ten Judasz mógł się tak zachować? Dlaczego Go zdradził? Dlaczego Piotr się zaparł Chrystusa? Ja bym tak nigdy nie zrobił!”. I w ten sposób potępiamy drugiego człowieka… Na szczęście nasz Zbawiciel jest inny! Nigdy nikogo nie potępia i zawsze wychodzi każdemu naprzeciw. Przypatrzmy się dziś postaci Judasza. Wydawałoby się, że jest to sytuacja beznadziejna. Zdradził Boga. To był grzech. Wydał Go na śmierć i to za marne 30 srebrników. To wszystko dokonało się przez niego – cała męka i śmierć Chrystusa. A w momencie zdrady, w momencie jego grzechu, Chrystus mówi do niego: „Przyjacielu…”! Jakże niesamowita to scena, która i nam powinna otworzyć oczy i serca. Chrystus nigdy nas nie potępi. On potępia grzech, który staje się naszym udziałem, ale nie nas! W momencie, gdy grzeszymy, patrzy na nas z miłością, bo widzi w nas, jak w Judaszu, umiłowanego ucznia, którego sam wybrał i powołał, a który uległ pokusom Szatana. I mówi do nas w tym momencie: „Przyjacielu, po coś przyszedł?” Po co? Naszą odpowiedzią powinno być klęknięcie u kratek konfesjonału i wyznanie: „Boże zgrzeszyłem, wybacz mi i udziel mi swojej łaski do kolejnych walk, które przede mną”. Przychodzimy prosząc o rozgrzeszenie i łaskę uświęcającą, które dadzą nam siłę do dalszych zmagań. „Naprzód; jeśli zbłądzisz, powstań i idź dalej” jak mówi nasz Ojciec Święty Franciszek. Słowa Chrystusa niech będą więc dziś w nas radością i nadzieją płynącymi z faktu, że miłość Chrystusa do nas nie jest uzależniona od naszych czynów! A mając takiego Pana i Zbawiciela wzbudźmy pragnienie szczerego i odważnego podążania za Nim i otwarcia się na Niego, by coraz bardziej przemieniał swoją łaską i siłą nasze słabe ciała i dusze.

[K. Borowska]

W środę rozpoczęliśmy taki dość dziwny okres. Okres Wielkiego Postu. Świat może patrzy na nas jak na dziwaków. Dlaczego? Bo nagle przestajemy chodzić na huczne zabawy, dyskoteki, czytamy Pismo Święte, więcej się modlimy, szukamy kontaktu z Bogiem na przykład na adoracjach Najświętszego Sakramentu, rozważamy mękę Chrystusa, a świat się dziwi! My jednak chcemy podjąć na nowo nawracanie się – powrót na lepszą drogę życia, życia z Bogiem, chcemy spotkać na nowo Boga, na nowo poznać Go, a także przygotować się do przeżywania świąt Zmartwychwstania naszego Pana - Jezusa. Tak naprawdę Wielki Post powinien być takim wyjściem na pustynię, tylko ja i Bóg! Sam Jezus w opisie ewangelii wychodzi dzisiaj na pustynię, po co? Właśnie tak zaczyna się działalność Jezusa, nie od stolicy – Jerozolimy, nie od wizyty u krewnych i znajomych, nie od rozmowy z Matką, ale od czterdziestu dni postu. Każdy z nas otrzymuje taką możliwość, dzisiaj, tylko jak na nią odpowie? Może masz już własną myśl, może postanowienie wielkopostne, może przyjdziesz dzisiaj po południu na Gorzkie żale – bo tak wypada? Nie, bo chcę spotkać znowu Boga i Jego Słowo, którym chce i próbuje żyć, bo szukam pustyni!

kl. Wojciech K.